''Η Κάτω Δερύνεια πάνω από το Κόμμα'' ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Στο φυλλάδιο του ανεξάρτητου υπερκομματικούσυνδυασμού «Αδούλωτοι Κάτω Δερύνειας» που συμμετέχει στις δημοτικές εκλογές διεκδικώντας αντιπροσώπευση με ένα τουλάχιστον δημοτικό σύμβουλο στο Δήμο Δερύνειας, υπάρχει η φωτογραφία της εκκλησίας των Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας. Δίπλα από το ρημαγμένο σπίτι που γεννήθηκα, είναι η εκκλησία της Κάτω Δερύνειας. Όπως είναι σήμερα, κατεχόμενη από τον τουρκικό στρατό, εγκαταλειμμένη, λεηλατημένη, έρημη. Σε αυτή την εκκλησία άκουσα τον Καλό Λόγο τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Είμαι παιδί αριστερού πατέρα που δεν εκκλησιαζόταν τότε, (το έκανε πολύ αργότερα, στα γεράματά του), αλλά και που δεν με εμπόδισε ποτέ να κρατώ εξαπτέρυγα στην εκκλησία κάθε Κυριακή, μαζί με παιδιά δεξιών συγχωριανών μας. Μεγάλωσα με αυτή την εσωτερική αντιφατικότητα – να είμαι δηλαδή μέλος των… τσικό ενός Κόμματος παραδοσιακά εχθρικού απέναντι στην Εκκλησία και να έχω περάσει και από την αίθουσα του κατηχητικού! Για μένα τότε, στο αποκορύφωμα του διχασμού του 1974, δεξιοί και αριστεροί Κατωδερυνειώτες, δεν είχαν καμιά διαφορά, ήταν απλώς φίλοι μου. Και συνέχισαν να είναι φίλοι μου, ακόμα και μετά που ένοπλοι εοκαβητατζήδες από το Λιοπέτρι, τη δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος, με απήγαγαν, με κράτησαν όμηρο για πολλές ώρες και με έσπασαν στο ξύλο, γιατί τους στραβοκοίταξα και γιατί επέδειξα χαλαρότητα και απείθεια στη διαταγή τους να ξεκουμπιστούμε για τα σπίτια μας από τον καφενέ του Πίτσιλου όπου ήμασταν αραγμένοι κάμποσοι νεανίες του «Ερμή», του αριστερού συλλόγου του Κόμματος. Σε αυτές τις εκλογές, κατεβαίνουν με το όνομα του «Ερμή», σε ένα άλλο ψηφοδέλτιο, κάποιοι από τους παιδικούς μου φίλους, που προτιμούν την κομματική ορθοδοξία και γραμμή. Τους αγαπώ και τους εκτιμώ, αλλά… δεν γουστάρω ούτε την ορθοδοξία τους, ούτε τη γραμμή τους. Γουστάρω τους αριστερούς που βρήκαν το κουράγιο να διαχωρίσουν τη θέση τους από το Κόμμα και να δηλώσουν ότι βάζουν την Κάτω Δερύνεια πάνω από το Κόμμα. Ναι, γουστάρω το ψηφοδέλτιο των Αδούλωτων, το ανάμικτο με αριστερούς και δεξιούς, αυτό το έμπρακτο βήμα πολιτικής υπέρβασης και συνεργασίας για το καλό του τόπου. Ναι, γουστάρω να δώσω τη ψήφο μου στη Χρύσω Ιωάννου, την κόρη του Αρέστη και της Θεογνωσίας, μια γυναίκα με ψυχή και με καρδιά, που ξέρω ότι θα κάνει τη διαφορά μέσα στην άδικη και άνιση αντροκρατία της Δερύνειας.

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 2011