Κυριάκος Χρίστου Μπλάκκης Αθάνατος

Καθίσαμε στην αυλή του σπιτιού του. Δέσποζε, εκεί, η φωτογραφία του Ήρωα αδελφού του, Κυριάκου Χρίστου Μπλάκκη, και παραδίπλα ένα ταπεινο έγχειρίδιο, σιωπηλό Μνημείο Μνήμης για τη ζωή και τη θυσία του Ήρωα της Κάτω Δερύνειας.

Ο Χριστάκης μου μίλησε σιγαλά, με κατάνυξη, για τον στρατιώτη αδελφό του, για το ατέλειωτο μαρτύριο της καρτερίας και της αναμονής όλης της οικογένειας, μέχρι τον Δεκέμβρη του 2011, όταν η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων ήρθε με την σκληρή επιβεβαίωση της ταυτοποίησης των λειψάνων του Κυριάκου.

Μου μίλησε για την κατάταξη του Κάκου (Κυριάκου) στην Εθνική Φρουρά τον Γενάρη του 1974, και τοποθετήθηκε στο 399 Τάγμα Πεζικού στο Μπογάζι. . Πως υπηρέτησε με ανδρεία στην πρώτη φάση της εισβολής στην Αμμόχωστο, υπερασπιζόμενος την γη των προγόνων. Πως η Μονάδα του μεταφέρθηκε στη διάρκεια της εκεχειρίας στη Μια Μηλιά και πως στις 13 Αυγούστου 1974 επισκέφθηκε με άδεια την οικογένειά του που έμελλε να δει για τελευταία φορά.

Μου είπε πως στις 14 Αυγούστου 1974 ο Κυριάκος βρέθηκε στη γραμμή Μιας Μηλιάς – Τραχωνίου Κυθρέας, εκεί που οι τουρκικές δυνάμεις εξαπέλυαν μαζική και συντονισμένη επίθεση με άρματα, αεροπορία και βαρύ οπλισμό. Εκεί που οι άμυνες κατέρρεαν και δόθηκε η διαταγή για οπισθοχώρηση. Χωρίς συντονισμό, οι στρατιώτες διασκορπίστηκαν. Ο Κάκος, μαζί με άλλους συμπολεμιστές κατέφυγε στη Βώνη.

Στις 15 Αυγούστου, ο Κάκος και οι συστρατιώτες του, συνελήφθησαν στην Βώνη από τουρκοκύπριους εξτρεμιστές . Τριάντα τέσσερις στρατιώτες, μαζί με τον Κάκο, όπως και δέκα άμαχοι, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ εξ επαφής (ο Κάκος με 2 σφαίρες στο κεφάλι), και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο στο χωριό Μπέκιογιου.

Ο Κυριάκος είχε γεννηθεί στις 23 Φεβρουαρίου του 1956. Ήταν το δεύτερο παιδί του Γιώργου από την Κώμα του Γιαλού και της Γιαννούλας από το Αρναδί. Ήταν συγχωριανός και γείτονάς μου. Ήταν καλός μαθητής, μα η φτώχεια των καιρών τον έβγαλε νωρίς απ’ τα θρανία. Να δουλέψει, να συνεισφέρει στην εννεαμελή οικογένεια. Παρέμεινε ωστόσο γεμάτος ζωντάνια, με όνειρα και φιλοδοξίες. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο – έπαιζε στον Ερμή Κάτω Δερύνειας, λάτρευε τη Σαλαμίνα Αμμοχώστου, και είχε πάθος για τη μουσική.

Ο φίλος του, Μάριος Δημητρίου, τον θυμάται να σηκώνει με κίνηση αέρινη τη φράντζα που έπεφτε στο μέτωπο, με τα μεγάλα κάστανα μάτια και τα ευγενικά χαρακτηριστικά του προσώπου του. Θυμάται τις βόλτες με το σκούρο Ζέφυρ του πατέρα του, τα απογεύματα του Σαββάτου, ακούγοντας τον «Μπάλλο» του Σαββόπουλου.

Η νύφη του Κυριάκου αφηγείται τα λόγια της μητέρας του: πώς ο Κάκος, όταν άκουσε τη μάνα του να παραπονιέται πως χάλασε το παλιό πλυντήριο, σήκωσε μια πέτρα όπου είχε φυλάξει £100 λίρες και της τις πρόσφερε για να αγοράσει καινούριο. Ένα παιδί που ήξερε να αγαπά και να προσφέρει.

Με δέος, αλλά και υπερηφάνεια για τα νειάτα σου, αδελφέ Κυριάκο, τα νειάτα που γέννησε απ’ τα σπλάχνα της η λεβεντομάνα Κάτω Δερύνεια, σου αποτίουμε την οφειλόμενη τιμή και υποσχόμαστε πως η θυσία σου θάναι για μας φως στο σκοτάδι. Φάρος μνήμης και τιμής.

Ο Ήρωας Κυριάκου Χρίστου κηδεύτηκε ην 21η Ιανουαρίου 2012 στην Εκκλησία Απόστολου Λουκά, στον προσφυγικό συνοικισμό Αγίου Αθανασίου Λεμεσού.

Στην Εκκλησιά της Αγίας Θύμησης

Για τον Λεβεντονιό Κυριάκο Χρίστου

Για τα νειάτα σου, λέω,

Τα μυρωμένα δάφνη

Τα μάτια τα γλυκά που κλείσανε , μιλώ,

Θυμιατό π’ αχνίζανε Πατρίδας

Τα χείλη του τ’ αμάραντα

Τα μοσχομυρισμένα

Τα φωτοστέφανα μαλλιά

Τα φεγγοβολημένα

Την αντρειοσύνη σου, αετέ μου,

Ψέλνω, την φώσφορη,

Τα μπράτσα σου τα δυνατά

Π’ ανέμιζαν αγάπη

Φόρος τούτης της γης

Που γίνανε

Και ΘΥΣΙΑΣ

Μαρμαρένιο λίπασμα

Ν’ ανθίσει η Λευτεριά