Κώστας Στυλιανούδης – Ιδρυτής του 270ού Συστήματος Προσκόπων Κάτω Δερύνειας

Ο αείμνηστος Κώστας Στυλιανούδης ήταν ο άνθρωπος που με όραμα, πίστη και ανιδιοτέλεια έβαλε τα θεμέλια του 270ού Συστήματος Προσκόπων Κάτω Δερύνειας. Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του για να δώσει στα παιδιά και στους νέους της κοινότητάς μας τα σωστά εφόδια, ώστε να αναπτυχθούν ολόπλευρα, σωματικά, πνευματικά, συναισθηματικά, κοινωνικά και ηθικά, μέσα από τον προσκοπισμό.

Πίστευε ότι κάθε παιδί έπρεπε να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να καλλιεργήσει τις ικανότητές του και να μάθει την αξία της υπευθυνότητας. Μας δίδαξε ότι η ζωή αποκτά νόημα όταν υπηρετούμε τον συνάνθ

ρωπο, όταν στεκόμαστε με αλληλεγγύη και αγάπη εκεί όπου υπάρχει ανάγκη. Μας μύησε στη δημοκρατία, στην ειρήνη, στις ηθικές αξίες, μα πάνω απ’ όλα μας έδειξε πώς να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και να συμβάλλουμε σε έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο αρμονικό.

Μέσα από το παιχνίδι, τη δράση στη φύση, την ομαδική εργασία και την υπευθυνότητα, μας χάρισε δεξιότητες ζωής που μας συνοδεύουν μέχρι σήμερα.

Γεννημένος στις 14 Σεπτεμβρίου 1931 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, παιδί Ελληνίδας μητέρας και Κύπριου πατέρα, ο Κώστας Στυλιανούδης γνώρισε από νωρίς τις δυσκολίες της ζωής. Με τις ταραχές στην Αίγυπτο το 1957, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του και να βρει καταφύγιο στην Κύπρο. Από τη Λεμεσό βρέθηκε στην Αμμόχωστο, όπου εργάστηκε στις Βρετανικές Βάσεις και παράλληλα αφιερώθηκε στον άνθρωπο και στην κοινωνία.

Με τη σύζυγό του, την κυρία Άννα Στυλιανούδη, απέκτησαν τρία παιδιά, τη Χαρίκλεια, τη Χριστίνα και τον Φίλιππο. Ήταν στοργικός οικογενειάρχης, αλλά και κάτι παραπάνω: ένας άνθρωπος προοδευτικός, δραστήριος, με αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο, ακούραστος κοινωνικός εργάτης. Μιλούσε οκτώ γλώσσες και αξιοποιούσε τις γνώσεις και τις εμπειρίες του όχι για τον εαυτό του, αλλά για να στηρίζει, να ενώνει και να προσφέρει.

Με όραμα και ανιδιοτέλεια, δημιούργησε τέσσερα προσκοπικά οικήματα, δίνοντας τη δυνατότητα σε εκατοντάδες παιδιά να καλλιεργηθούν σωστά, να αναπτυχθούν και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Στην Κάτω Δερύνεια βρέθηκε ύστερα από την προτροπή του αείμνηστου φίλου του, Αντωνάκη Ζαχαριά, ο οποίος τον ενθάρρυνε να φέρει τον προσκοπισμό στην κοινότητά μας.

Οι πρώτοι νέοι που στάθηκαν δίπλα του ήταν ο Γιώργος και Μάριος Μακρυγιάννης, ο ήρωάς μας Θέμης με τον αδελφό του Ροβέρτο Δημητριάδη, ο Μέμνων Κωνσταντίνου, ο Σάββας και Γιώργος Σάββα, ο Τάκης Αντωνίου, Αντρός και Βαρνάβας Λοΐζου, Γιώργος Κωσταντίνου Βουνός, Κωστάκης Μιντή, Κώστας Θεοφάνους, Λοΐζος Κράσακος, Πανίκος Χατζηανδρέας, Ανδρέας Χατζηανδρέας, Άκης Χατζηχριστοδούλου,Βαρνάβας Ανδρεου, Τάσος Σάββα και τόσοι άλλοι. Όλοι μαζί, με μπροστάρη τον κύριο Κώστα, δημιούργησαν το 270ό Σύστημα Προσκόπων. Το οίκημα κτίστηκε μέσα στον χώρο της εκκλησίας μας, με κόπο, θυσίες και αγώνα. Η άδεια παραχωρήθηκε ύστερα από συντονισμένες προσπάθειες του παπά-Γιάννη, του Παγκράτιου Μακρυγιάννη και του Μιχάλη Χατζηανδρέα.

Το Προσκοπείο μας έγινε γρήγορα πηγή ζωής και χαράς: παρελάσεις στην Αμμόχωστο, εκδρομές, κατασκηνώσεις στα Πλατάνια και στην παραλία της Δερύνειας. Εκεί ζήσαμε ανεπανάληπτες στιγμές· μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να δημιουργούμε φιλίες και να γαλουχούμαστε με τις αξίες του προσκοπισμού. Μα δεν έμεινε μόνο εκεί: το Προσκοπείο στάθηκε δίπλα σε οικογένειες με ανάγκες, προσφέροντας τρόφιμα, ρουχισμό, ψυχολογική και πρακτική στήριξη, κάτι που εκτιμήθηκε βαθιά από όλη την κοινότητά μας.

Ο κύριος Κώστας μας δίδαξε ότι η αληθινή αξία βρίσκεται στο να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα· να δίνεις ανώνυμα και με αγάπη. Μας έμαθε τι σημαίνει κοινωνική ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, δύναμη και ανθρωπιά. Μας έμαθε να στεκόμαστε δίπλα στον συνάνθρωπο στις δύσκολες στιγμές.

Κύριε Κώστα… Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας πρόσφερες. Για όλους εμάς ήσουν και θα είσαι πάντα ο δεύτερος μας πατέρας. Θα σε θυμόμαστε με αγάπη, με σεβασμό και με απέραντη ευγνωμοσύνη για όσα απλόχερα μας χάρισες.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει.

Με σεβασμό,

Ο ενωμοτάρχης σου

Μιχάλης Πόλεος

Έσο έτοιμος