Κάτω Δερύνεια… πληγή ανοιχτή, καρφί στην ψυχή μας.

Ήμασταν παιδιά όταν μας ξερίζωσαν. Μας πήραν το χώμα μας, τα σπίτια μας, τις αυλές με τις φωνές και τις λεμονιές. Μας έδιωξαν βίαια - όχι μόνο από τον τόπο, αλλά κι από τον χρόνο. Κι όμως, 51 χρόνια μετά, κάθε φορά που σε αντικρίζουμε πίσω από τα συρματοπλέγματα, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μέρα.

Σε κουβαλάμε μέσα μας, Κάτω Δερύνεια. Σε κάθε ανάμνηση, σε κάθε προσευχή, σε κάθε όνειρο. Ο χρόνος δεν απαλύνει την πληγή - τη βαθαίνει. Μα και δυναμώνει τον πόθο της επιστροφής.

Και ξέρεις κάτι; Δεν θα σταματήσουμε να σε διεκδικούμε. Όσο αναπνέουμε, θα σε φωνάζουμε. Θα σε περιμένουμε. Θα σε πονούμε. Και θα ελπίζουμε…

Έστω κι αν χρειαστεί να γυρίσουμε μ’ ένα μπαστούνι στο χέρι - θα γυρίσουμε.