''Ο Θέμης δεν έτρεξε μακριά'' ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο Θέμης Δημητριάδης, φιλική μορφή της παιδικής μου ηλικίας στην Κάτω Δερύνεια, λίγο μεγαλύτερος απο μένα, γεννήθηκε το 1956, κηδεύτηκε το 2016 - προχθές Κυριακή 17 Απριλίου. Όμως δεν ήταν 60 χρόνων, ήταν 18. Όσο ήταν εκείνο τον Ιούλη που βρέθηκε με τους συμπολεμιστές του της 181 Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού, σε μια κοιλάδα μεταξύ του Συγχαρί και του Μπέλα Πάϊς, να δίνουν την «επική και άνιση» μάχη τους εναντίον των τουρκικών στρατευμάτων που τους είχαν περικυκλώσει, όπως ανέφερε στην ομιλία του στην κηδεία, ο Επίτροπος Προεδρίας Φώτης Φωτίου. «Οι άνδρες της Μοίρας», είπε, «πρόβαλαν σθεναρή αντίσταση σε μια άνιση μάχη που διήρκησε γύρω στις τρεις ώρες. Οι επιτιθέμενοι βρίσκονταν σε πλεονεκτική θέση, αφού είχαν περικυκλώσει την Μοίρα σε σχήμα πετάλου. Αργά το απόγευμα, και αφού τα πολεμοφόδια της Μοίρας είχαν αρχίσει να εξαντλούνται, οι εθνοφρουροί που είχαν απομείνει να μάχονται, αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Οδηγήθηκαν σε χώρο συγκέντρωσης αιχμαλώτων και στη συνέχεια σε φυλακές στην Τουρκία για να αφεθούν αργότερα ελεύθεροι. Αριθμός ανδρών της 181 ΜΠΠ, δεν έδωσε σημεία ζωής. Μεταξύ τους και ο Θέμης Δημητριάδης, του οποίου το όνομα καταχωρήθηκε στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων». Μέρος των λειψάνων του Θέμη, βρέθηκαν μετά απο δεκαετίες σε ομαδικό τάφο στην περιοχή εκείνης της μάχης, στο πλαίσιο του προγράμματος εκταφών της Διερευνητικής Επιτροπής για τους αγνοουμένους. Έτσι, ο 18χρονος δεκανέας, βρέθηκε απο τη λίστα των αγνοουμένων, σε αυτήν των πεσόντων, να κηδεύεται απο τα αδέλφια του Ροβέρτο, Αμβρόσιο και Σαλώμη, μαζί με άλλους συγγενείς. «Με πόνο ψυχής», είπε ο Φώτης Φωτίου, «απευθύνουμε σήμερα το ύστατο χαίρε στον ηρωικώς πεσόντα Θέμη Δημητριάδη του Χαριλάου και της Παρασκευής, των αγαπημένων του γονιών που έφυγαν από τη ζωή με ανοικτές τις πληγές στην ψυχή τους για το αγνοούμενο παιδί τους. Πληγές που ήταν ακόμα πιο βαθιές από τον αδόκητο θάνατο της κόρης τους Κάλλιας το 1978, όταν γκρεμίστηκαν οι τοίχοι ενός παλιού σπιτιού στην τουρκοκυπριακή συνοικία της Λάρνακας, όπου η οικογένεια εγκαταστάθηκε προσωρινά, μετά τον βίαιο ξεριζωμό της από την Κάτω Δερύνεια». Πάω πίσω, σε ένα παλιό μου χρονογράφημα για εκείνο το τελευταίο καλοκαίρι της εφηβείας πριν την εισβολή, που είχα γράψει για το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του Θέμη, τουλάχιστον εκείνο που εγώ θαύμαζα - τις αθλητικές επιδόσεις του στα αγωνίσματα δρόμου. «Μας προσπερνούσε όλους, με μια ταχύτητα εκπληκτική – εμείς ήμασταν στα μισά κι αυτός χανόταν μπροστά σαν άνεμος. Μας λένε ότι ειναι αγνοούμενος. Δεν ξέρει κανείς αν είναι μέσα στους νεκρούς, δεν θα μου φαινόταν όμως παράξενο να έχει προσπεράσει στο τρέξιμο ακόμα και το θάνατο και να κατάφερε να του ξεφύγει». Το ζήτημα ξεκαθάρισε 42 χρόνια μετά. Ο Θέμης δεν προσπέρασε στο τρέξιμο τον θάνατο και δεν κατάφερε να του ξεφύγει. Σε αυτό που έμελλε να είναι ο τελευταίος του αγώνας, επέλεξε να μείνει και να μην τρέξει μακριά.

ΑΠΡΙΛΗΣ 2016