''Σκοτεινά και μαγικά'' ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Με τη Σπυρούλα ήμασταν συμμαθητές για έξι χρόνια στο δημοτικό. Στην Κάτω Δερύνεια. Ήταν πάντα ανάμεσα στους καλύτερους της τάξης, σε επίδοση και συμπεριφορά. Δεν κάναμε ποτέ στενή παρέα, δεν πήγα ποτέ στο σπίτι της, δεν ήρθε στο δικό μου. Εξάλλου έμενε μακριά, κάποια χιλιόμετρα από την κοινότητα. Σ’ έναν τόπο παραμυθένιο, για μένα. Σκοτεινό και μαγικό. Στα περβόλια της Πέρτσιενας. Οι Βαρωσιώτες τα ξέρουν. Και οι Δερυνειώτες. Και όσοι κατοικούσαν στις ενορίες Αγίου Μέμνονα, Αγίου Λουκά και Λάξη. Εκεί περάσαμε με τους φίλους μου αμέτρητα απογεύματα του χειμώνα, ξεφλουδίζοντας κλεμμένα πορτοκάλια και μανταρίνια. Και πρωινά Κυριακής, κυνηγώντας με σφεντόνες σπουργίτια που ποτέ δεν πετύχαμε. Ήταν ένα τεράστιο τσιφλίκι με πυκνές σειρές από εσπεριδοειδή, ευκαλύπτους και άλλα δέντρα κι εκεί μέσα κατοικούσε με τους γονείς και τα αδέλφια της. Νομίζω ερχόταν στο σχολείο περπατητή, μέσα από σκιερά μονοπάτια και τιτιβίσματα πουλιών. Ποτέ δεν της το είπα, αλλά τότε μου φαινόταν σαν μια μικροκαμωμένη νεράιδα του δάσους, με τα μεγάλα σκούρα μάτια της και τα μαλλιά της σε δύο κοτσίδες. Έμοιαζε να κουβαλούσε πολλά κρυμμένα μυστικά, που έψαχνε να βρει τον τρόπο να μοιραστεί μαζί μας. Δεν παραξενεύτηκα καθόλου που έγινε δασκάλα, που ζωγραφίζει και φτιάχνει όμορφα πράγματα. Δεν παραξενεύτηκα που την είδα στο εργαστήριο να σκύβει με αγάπη πάνω από τις κατασκευές των μαθητών της και ν’ ανταλλάζει μαζί τους ιδέες για το πώς θα φτιαχτεί καλύτερα το νέο ψηφιδωτό στον τοίχο του σχολείου. Μου έδειξε τα σχεδιάσματα των παιδιών, μου περίγραψε τον τρόπο με τον οποίο κολλούν τις ψηφίδες στο δίκτυ, με ξενάγησε στην αυλή. Καθίσαμε στο παγκάκι για λίγα λεπτά. Δεν είπαμε τίποτε προσωπικό. Όμως ανάμεσά μας, ήταν το υπέροχο δάσος της Πέρτσιενας κι ένα μικρό ντροπαλό κοριτσάκι, που καθώς έβγαινε στο ξέφωτο, μας κοιτούσε ερευνητικά κι έψαχνε τον τρόπο να μας πει τα κρυμμένα μυστικά του.

20 Νοεμβρίου 2005